REGUŁA NAGUALA

                                                    

Moc, która rządzi przeznaczeniem wszystkich żyjących istot, nazywana jest Orłem, nie dlatego, by

była orłem czy miała z nim coś wspólnego, lecz dlatego, że dla oczu widzącego ma kształt

olbrzymiego, czarnego jak węgiel orła, stoi wyprostowana jak orzeł i sięga w górę nieskończenie

wysoko.

Gdy widzący wpatruje się w czerń, którą jest Orzeł, jego postać odkrywają cztery rozbłyski ognia.

Pierwszy, podobny do błyskawicy, pozwala obserwatorowi dostrzec kontury Orła, który ma na ciele

plamy bieli, przypominające orle pióra, i szpony. Drugi rozbłysk ukazuje podobną do orlich skrzydeł

czerń – łopocząc, stwarza ona wiatr. Przy trzeciej błyskawicy obserwator widzi przenikliwe, nieludzkie

oko.A czwarty i ostatni rozbłysk odkrywa przed nim poczynania Orła. 

Orzeł pożera świadomość wszystkich żyjących na ziemi istot, które w chwili śmierci lecą w stronę

jego dzioba jak nie kończące się stado świetlików, by spotkać się ze swym właścicielem, przyczyną,

która dała im życie. Orzeł rozplątuje te malutkie ogniki, rozkłada je przed sobą tak, jak garbarz

rozciąga wyprawianą skórę, a potem je pochłania, gdyż świadomość jest jego pożywieniem.

Orzeł, moc rządząca przeznaczeniem wszelkich żyjących istot, jednakowo i jednocześnie je

wszystkie odzwierciedla. Dlatego ludzkie modlitwy do Orła, prośby o względy i nadzieja na łaskę nie

mają żadnego sensu. Ludzka część Orła jest zbyt mała, by mogła poruszyć całość.

Jedynie według czynów Orła obserwator może określić jego intencje. Choć Orła nie porusza

sytuacja żadnej żywej istoty, każdej z nich przyznał jakiś dar. Każda z nich, jeśli zechce, ma prawo na

własny sposób zachować płomień świadomości, każda ma moc, by nie usłuchać wezwania do śmierci

i nie dać się pochłonąć. Każda żywa istota, jeśli tego zapragnie, może poszukać szczeliny

prowadzącej do wolności i prześliznąć się przez nią. Dla obserwatora, który widzi tę szczelinę, a także

dla istot, które przez nią przechodzą, jest oczywiste, że Orzeł przyznał ten dar po to, by świadomość

przetrwała.

By doprowadzić żywe istoty do tej szczeliny, Orzeł stworzył Naguala. Nagual jest podwójną istotą,

której została ujawniona reguła. Czy przybierze on postać człowieka, zwierzęcia, rośliny czy

jakiejkolwiek innej żywej istoty, dzięki swojej podwójności Nagual czuje nieodpartą potrzebę szukania

tego ukrytego przejścia.

Nagual występuje w parach: mężczyzna z kobietą. Podwójny mężczyzna i podwójna kobieta stają

się Nagualem dopiero wtedy, gdy każde z nich pozna regułę, zrozumieją i w pełni zaakceptuje.

W oczach tego, który widzi, mężczyzna Nagual i kobieta Nagual wyglądają jak świetliste jajo z

czterema przedziałami. W odróżnieniu od zwykłego człowieka, który ma tylko dwa przedziały, lewy i

prawy, Nagual ma lewą stronę podzieloną na dwie długie części. Podobnie na dwoje podzieloną ma

prawą stronę.

Orzeł stworzył pierwszego mężczyznę Naguala i kobietę Naguala jako widzących i natychmiast

umieścił ich na świecie, by widzieli. Dał im cztery kobiety wojowników, które były zwiadowcami, trzech

mężczyzn wojowników i jednego mężczyznę kuriera, by się nimi opiekowali, wzmacniali i doprowadzali

ich do wolności.

Kobiety wojownicy to cztery strony świata, cztery rogi kwadratu, cztery nastroje, cztery wiatry,

cztery typy kobiecych osobowości, jakie można spotkać wśród gatunku ludzkiego.

Pierwsza to wschód. Nazywana jest porządkiem. Jest optymistyczna, pogodna, gładka, wytrwała

jak stały wietrzyk. Druga to północ. Nazywana jest siłą. Jest pomysłowa, śmiała, bezpośrednia, nieustępliwa jak silny

wiatr. Trzecia to zachód. Nazywana jest uczuciem. Jest zamknięta w sobie, pełna skruchy, zręczna,

przebiegła, jak zimny poryw wiatru. Czwarta to południe. Nazywana jest wzrostem. Jest opiekuńcza, głośna, nieśmiała, ciepła, jak  gorący wiatr. Trzej mężczyźni wojownicy oraz kurier reprezentują cztery typy męskiej aktywności i

temperamentu.

Pierwszy typ to człowiek, który dużo wie, uczony, szlachetny, odpowiedzialny, spokojnego

usposobienia, bezgranicznie oddany wypełnieniu swego zadania, jakiekolwiek ono jest.

Drugi to człowiek czynu, bardzo wesoły, znakomity kompan, niestały i zmienny w nastrojach.

Trzeci typ to organizator, który pociąga za sznurki zza kulis, tajemniczy i nieprzenikniony. Nic nie

można o nim powiedzieć, bo on sam nie pozwala, by jakiekolwiek wiadomości o nim przeniknęły na

zewnątrz.

Kurier to czwarty typ. Jest to pomocnik, uparty, pochmurny człowiek, który radzi sobie bardzo

dobrze, jeśli odpowiednio się nim pokieruje, ale nie potrafi działać na własną rękę.

Dla ułatwienia Orzeł pokazał mężczyźnie Nagualowi i kobiecie Nagualowi, że każdy z tych męskich

i żeńskich typów występujących na świecie odznacza się specyficznymi cechami świetlistego ciała.

Uczony ma coś w rodzaju płytkiego wgłębienia, jasnego wklęśnięcia w miejscu, gdzie znajduje się

splot słoneczny. U niektórych mężczyzn wygląda ono jak obszar intensywnej jasności, czasami jest

gładkie i lśniące jak lustro, które nie odbija obrazu.

Człowiek czynu wyróżnia się emanacją włókien z obszaru woli. Liczba włókien waha się od

jednego do pięciu, a ich wielkość – od cienkiej nici do grubej, przypominającej bicz wypustki, która

może osiągać nawet osiem stóp długości. U niektórych ludzi nawet trzy włókna mogą się rozwinąć w

wypustki.

Człowieka zza kulis można rozpoznać nie przez jakąś szczególną cechę, ale przez to, że zupełnie

mimowolnie wytwarza on eksplozje mocy, które skutecznie blokują uwagę widzącego. W obecności

tego typu mężczyzny widzący nie widzi wyraźnie, gdyż zbyt absorbują go nieistotne szczegóły

Pomocnik nie odznacza się żadną wyraźną konfiguracją. Widzący postrzega go jako jasną,

jednolitą otoczkę świetlistości.

W królestwie kobiet wschód rozpoznaje się po niemal Niedostrzegalnych plamach na świetlistej

powierzchni, sprawiających wrażenie niewielkich odbarwień.

Północ promieniuje całą powierzchnią – emituje poblask czerwonawy jak żar.

Kobieta zachodu spowita jest rozrzedzoną otoczką, przez co wydaje się ciemniejsza od

pozostałych.

Południe charakteryzuje się przerywanym blaskiem: przez chwilę lśni intensywnie, potem przygasa

i znów się rozjaśnia. W świetlistych ciałach kobiety Naguala i mężczyzny Naguala występują dwa rodzaje ruchu. Ich

prawa strona faluje, a lewa wiruje. Jeśli chodzi o osobowość, mężczyzna Nagual jest wspierający, stały, niezmienny. Kobieta Nagual jest wojownicza, a zarazem rozluźniona, zawsze czujna, lecz bez napięcia. Obydwoje odzwierciedlają

jednocześnie wszystkie cztery typy i cztery sposoby zachowania swojej płci.

W pierwszej kolejności Orzeł nakazał mężczyźnie Nagualowi i kobiecie Nagualowi znaleźć

następne cztery kobiety wojowników reprezentujące cztery strony świata – doskonałe odbicia

pierwszej grupy, które jednak nie byłyby zwiadowcami, lecz śniącymi.

Dla widzącego śniący wyglądają, jakby na brzuchu mieli fartuszek włókien. Zwiadowcy także mają

podobne fartuszki, ale składają się one nie z włókien, lecz z wielkiej liczby małych okrągłych guzków.

Osiem kobiet wojowników dzieli się na dwa szeregi, nazywane prawą i lewą planetą. Prawa

planeta składa się z czterech zwiadowców, a lewa z czterech śniących. Orzeł przekazał wojownikom

każdej planety regułę dotyczącą właściwych im zadań: zwiadowców nauczył skradania się, a śniące –

śnienia.

Kobiety wojownicy mieszkają parami, po dwie reprezentujące ten sam kierunek. Są do siebie tak

podobne, że wyglądają jak swoje lustrzane odbicia, i jedynie dzięki nieskazitelności potrafią odnaleźć

wsparcie i wyzwanie w swojej odpowiedniczce.

Cztery kobiety zwiadowcy lub cztery śniące spotykają się jedynie wtedy, gdy mają do wypełnienia

jakieś trudne zadanie, ale dłonie wolno im połączyć tylko w szczególnych okolicznościach, gdyż dotyk

stapia je w jedną istotę i należy go używać jedynie w nagłej potrzebie albo w chwili opuszczenia tego

świata.

Każda para kobiet wojowników reprezentujących ten sam kierunek związana jest z jednym

mężczyzną, w dowolnej kombinacji – zależnie od potrzeby. W ten sposób tworzą oni grupę czterech

domostw, w których może mieszkać tylu wojowników, ilu trzeba.

Wojownicy mężczyźni oraz kurier także mogą tworzyć oddzielną grupę złożoną z czterech

mężczyzn albo każdy z nich może funkcjonować samodzielnie, zależnie od potrzeby.

W następnej kolejności Nagualowi i jego grupie polecono znaleźć jeszcze trzech kurierów. Mogli to

być mężczyźni, kobiety albo grupa mieszana, z tym że mężczyźni musieli reprezentować czwarty

męski typ – pomocnika, a kobiety musiały być południem.

Chcąc się upewnić, że pierwszy mężczyzna Nagual doprowadzi swoją grupę do wolności i nie

zboczy z drogi ani się nie zdegeneruje, Orzeł zabrał kobietę Naguala do innego świata, by służyła jako

przynęta prowadząca grupę do szczeliny.

Potem Nagualowi i jego wojownikom kazano zapomnieć. Wrzuceni w mrok, otrzymali nowe

zadanie – musieli odzyskać pamięć siebie samych i Orła.

Nakaz zapomnienia był tak silny, że zupełnie ich od siebie oddzielił. Żadne z nich nie pamiętało,

kim jest. Orzeł uznał, że jeśli uda im się odzyskać pamięć, odnajdą własną pełnię i dopiero wtedy będą

mieć wystarczająco wiele siły i wytrwałości, by móc podążać za celem swej ostatecznej podróży i

stawić jej czoło.

Ich ostatnie zadanie po odzyskaniu pełni własnej istoty polegało na tym, że mieli znaleźć nową

parę podwójnych istot i przez ujawnienie im reguły przetransformować ich w nowego mężczyznę

Naguala i kobietę Naguala. Podobnie jak pierwszy mężczyzna Nagual i kobieta Nagual, otrzymali tylko

niewielką grupę wojowników. Dla tej nowej pary także należało znaleźć cztery kobiety zwiadowców,

trzech mężczyzn wojowników i jednego mężczyznę kuriera.

Gdy pierwszy Nagual i jego grupa byli gotowi do przejścia przez szczelinę, czekała tam pierwsza

kobieta Nagual, by ich przeprowadzić na drugą stronę. Polecono im zabrać ze sobą do innego świata

nową kobietę Naguala, by służyła za przynętę dla swoich ludzi, zaś nowy mężczyzna Nagual został na

tym świecie, by powtórzyć cykl.

W czasie pobytu na tym świecie minimalna liczba osób pozostających pod przywództwem Naguala

wynosi szesnaście: osiem kobiet wojowników, czterech mężczyzn wojowników, wliczając w to

Naguala, i czterech kurierów. W chwili odejścia z tego świata, gdy jest z nimi nowa kobieta Nagual,

grupa liczy siedemnaście osób. Jeśli osobista moc Naguala pozwala mu zabrać ze sobą więcej

wojowników, grupa może zostać powiększona o liczbę osób będącą wielokrotnością czterech.

Zapytałem don Juana, jak doszło do tego, że ludzie poznali regułę. Wyjaśnił, że reguła jest

nieskończona i obejmuje każdy aspekt zachowania wojownika. Gromadzenie treści reguły i jej

interpretacja jest dziełem widzących, których jedynym przez wiele wieków zadaniem było widzenie

Orła i obserwacja jego nieustannego przepływu. W wyniku tej obserwacji widzący stwierdzili, że gdy

świetlista osłonka ludzkiej istoty zostanie skruszona, można dostrzec w Orle słabe odbicie człowieka.

Widzący uzyskują wówczas wgląd w nieodwołalne wyroki Orła, mogą je odpowiednio zinterpretować i

zgromadzić w postaci strzegącego ciała.

Don Juan wyjaśnił, że reguła nie jest legendą, a zdobycie wolności nie oznacza życia wiecznego –

w powszechnym rozumieniu tego pojęcia, czyli życia już na zawsze. Reguła głosi, że człowiek może

zachować świadomość, która normalnie opuszcza go w chwili śmierci. Don Juan nie potrafił wyjaśnić,

co konkretnie oznacza zachowanie świadomości, albo może sam tego nie pojmował. Jego

dobroczyńca powiedział mu, że w chwili przejścia człowiek wchodzi w stan trzeciej uwagi i całe jego

ciało napełnia się wiedzą. W jednej chwili każda komórka zyskuje świadomość siebie, a także całego

ciała.

Dobroczyńca powiedział mu także, że tego rodzaju świadomość pozostaje absolutnie poza

zasięgiem naszych podzielonych na przegródki umysłów. Dlatego też głównym celem wysiłków

wojownika nie jest uświadomienie sobie, że przejście na drugą stronę, o którym mówi reguła, jest

przejściem do stanu trzeciej uwagi, ale raczej zrozumienie, że taka świadomość w ogóle może istnieć.

(...) - W śmierci nie ma nic wspaniałego ani spokojnego - powiedział. - Bo w chwili śmierci zaczyna się prawdziwa groza. Za sprawą tej niezmierzonej siły (...) Orzeł wyciśnie z ciebie każdą najmniejszą iskrę świadomości. 









FRAGMENT KSIĄŻKI 'DAR ORŁA' CARLOSA CASTANEDY